“Ik denk dat ik zeker weer een keer ga vallen, opnieuw op mijn snoet lig en opmerk dat ik over mijn grens ben gegaan. Want hé, alleen door je grenzen af en toe over te gaan, leer je ze steeds beter kennen. Dan kun je er een volgende keer weer beter naar handelen. Dus laten we vallen, overeind krabbelen, blijven leren over wat we nodig hebben én daar naar handelen.”
Deze alinea komt uit een blog die ik eind vorig jaar schreef. Deze alinea zal altijd van toepassing blijven. Want dit is mijn cirkel. Over mijn grens gaan. Vallen en onderzoeken wat er mis gaat. Aanpassen en opnieuw proberen hoe het nu is. Dit jaar ging ik goed! Ik zat heerlijk in mijn energie. Verzette bergen met werk zonder dat echt in de gaten te hebben. Totdat…
Mijn agenda zit altijd zo vol dat er eigenlijk weinig ruimte is voor spontane andere zaken die op je pad komen. Als er ineens iets op je pad komt dat veel tijd vraagt, komt alles onder druk te staan. Want je kunt je tijd maar één keer uitgeven. Er zitten toch echt maar 24 uur in die dag. Met de groei van het bedrijf is ook mijn takenpakket gegroeid. Alleen…heb ik het aantal werkuren nooit aangepast. Vraag me niet hoe, het kwam tot nu altijd goed. Ik zou zo door kunnen gaan, alleen dat is niet goed voor mij.
Ik heb altijd tijd tekort en daardoor altijd een gevoel van druk en tekort schieten. Ik geniet tegelijkertijd zo van wat ik doe, dat dit positieve gevoel overheerste. Toch begon er steeds meer in te sluipen dat ik op begon te zien tegen het maken van de lesplannen voor al die verschillende lessen. Daar de ruimte niet voor voelde en daardoor niet lekker in mijn creatieve proces kwam. Met gevolg dat ik minder plezier uit de voorbereiding haalde. Dit veranderde langzaam naar moeten en naar geen zin hebben.
De maandag na de voorjaarsvakantie voelde ik me ineens zo moe en had ik zo geen zin om naar mijn werk te gaan… Ik schrok ervan. Ik huilde die week veel. Ik ontdekte ook, zodra ik maar vrij was, dat ik me dan goed voelde. Het zat echt puur en alleen in mijn werk.
Toch weer gevallen dus. Daar lag ik op de grond. Moe en verdrietig. Geen zin in mijn werk. Zo wil ik het niet meer, zei ik steeds. Tijd om te onderzoeken waar dit mis gaat en wat we kunnen aanpassen.
Ergens wist ik wel wat ik kon aanpassen. Het is alleen nog al een besluit. Stoppen met een aantal lessen zou me ruimte geven. Alleen stoppen is voor mij niet zomaar iets. Het is veel meer loslaten. Het zit in mijn gevoel. Het is kiezen uit de vele verschillende diensten die ik met plezier doe. Toch voelde ik, nu ik weer op de grond lag: dit is de tijd, zo kan het niet langer voor mij.
Ik bracht in kaart wat ik allemaal doe. In kaart waar ik energie van krijg en wat me ook energie kost. Ik telde voor de gein eens het aantal uren wat ik werk. Want ik hoef natuurlijk geen urenbriefje in te leveren. Ik werkte afgelopen week 48 uur in vier dagen. Ondertussen race ik op mijn fiets van de school naar het zwembad, kook ik eten, sport ik voor mezelf, ben ik (niet een hele goede) huisvrouw en heb ik weekend.
En dit is het jaar van ruimte voor mezelf. Alleen wat ik toen nog niet zag is dat het juist ook nodig is om die ruimte voor mezelf terug te brengen in mijn werk agenda. Niet alleen de balans tussen werk en privé. Ook de balans in hoeveel stop je in je werkdag. En ik grinnik nu, want dit is een oude bekende van mij. Grenzeloos veel in je werkdag stoppen. Hoe vaak je je eigen leerproces tegen komt in je leven.
Er liggen twee weken achter me. Twee weken van piekeren, huilen, gapen, slapen en wakker liggen. Van moeilijke beslissingen nemen, plannen maken, veranderingen doorvoeren en mensen meenemen in mijn proces. En vandaag. Week drie in het proces. Startte ik mijn week zingend achter de laptop op. Ik merkte dit op en dacht hé dit is positief. Ik voel de energie voorzichtig weer stromen. Ik krabbel weer een beetje op, dan sta ik er binnenkort weer.
Nu hoor ik je bijna denken, wat zijn dan die veranderingen die ze doorvoert?
Ik heb besloten voorlopig te stoppen met het geven van de zwangerschapsyoga, de kinderyoga en de peuteryoga. De kinderyoga krijgt een waardige vervanger. Ilse Keizer zal mij vervangen. Zij heeft me eerder vervangen tijdens mijn zwangerschapsverlof en de kinderen waren toen dol op haar. Ik ben dan ook echt blij dat ze mijn stokje kan overnemen. De zwangerschapsyoga en de peuteryoga krijgen voor nu even geen vervanging.
Minder lesuren geeft meer ruimte in mijn agenda. Het betekent ook een avond minder werken en een avond meer thuis zijn. Ik ga ook op de dagen dat ik de avonden werk, de kinderen een uur eerder uit de bso halen. Op zoek naar werkdagen waarin ik ook gewoon weer eens kan aanrommelen. Tijd en ruimte voel om zelf te kiezen wat ik ga doen ipv altijd bezig zijn met wat vorige week al klaar moest zijn.
Dus ik heb me er weer door heen geworsteld. Het proces van vallen en opstaan. Ik ben niet altijd makkelijk in het delen, dat lijkt misschien anders. Toch wil ik een ieder bedanken die in deze weken naar me heeft geluisterd en mee heeft gedacht. Want ondanks dat ik zo gewend ben autonoom te zijn, kracht én valkuil, is het zo fijn om hulp te mogen ontvangen. Het gevoel van samen en niet alleen.