Lieve Sterre,
en dan is het weer 10 januari. Dit jaar is het acht jaar geleden dat we jou verloren. Bijna zeven jaar geleden dat Sterrig ontstond. Ik vind het zo mooi dat we jou verder laten groeien in ons bedrijf. En toch vind ik het soms ook zo ingewikkeld. Dat had ik van te voren nooit gedacht natuurlijk. Ik droeg dit bedrijf aan jouw op. Het mocht in jou naam ontstaan. Zich ontwikkelen. Verder groeien. Het voelde altijd heel liefdevol en krachtig. Vorig jaar voelde het ook al kwetsbaar. Merkte ik gedachten op zoals “wat als ik Sterrig zou verliezen”, buiten mijn wil en wens om. Verlies ik je dan voor de tweede keer. Ook daar had ik nooit over nagedacht natuurlijk. Want ik zat boordevol ambitie en energie om er iets van te maken.
Ik denk dan ook maar, net als dat ik dat bij jouw zus en broertje voel en kan ervaren. Dit is een fase… Dit hele corona ondernemen, het is een fase. Ooit eindigt deze fase. Alleen weet je van te voren niet wanneer. Als ik in het opvoeden van je zus en broertje in zo’n fase zit, dan voel ik me ook wel onzeker. Weet ik niet precies of ik de juiste keuzes maak. Vraagt het extra energie en inzet om er voor ze te zijn. Zucht en steun ik wat meer en is een regelmatige gedachte wanneer zijn we deze fase door.
Want ik weet het niet hoor Sterre. Meer dan eens heb ik dit jaar gevoeld, wil ik dit nog wel? Kan ik dit nog wel? Houd ik dit zo vol? Zoveel maanden dat we dicht waren… Zoveel lastige keuzes, regels die me hoeken in drukken waar ik niet wil zijn. Zoveel onzekerheden. Niet weten wat er kan en mag of wanneer er weer iets mag. Zolang niet kunnen en mogen doen waar ik het meest van ga stralen. Want naast alle zorgen die er waren is dat mijn grootste inzicht misschien wel in deze tijd.
Ik word ongelukkig wanneer ik niet mijn lessen kan geven met mensen om me heen.
Ik heb door jou mogen ontdekken wat ik echt graag doe. Waar ik het verschil kan maken. Waar ik straal. Waar ik energie van krijg. Met de jaren is dat steeds verder gegroeid en ontwikkeld.
Zaterdag vertelde ik nog aan lieve mensen, waar mijn passie zit in mijn werk. Dan voel ik het weer. Dit is wat ik wil, waar ik voor ga! Mijn uitdaging voor dit jaar is om dat niet te laten vertroebelen door deze fase waar we door heen gaan. Steeds weer terug naar het voelen. Het voelen van mijn passie.
Want ook dat is wat jij mij bracht. Terug naar het voelen. Want het verliezen van jou bracht met direct in contact met alle overweldigende gevoelens die toen vrij kwamen. Alsof ik helemaal open stond en alles binnen kwam. Dat was heftig, veel en had tijd nodig. Met de tijd lukte het om er meer mijn weg in te vinden. Een verbinding tussen hoofd, hart en lijf.
Bewust zijn van hoofd, hart en lijf en dat deze met elkaar verbonden zijn is ook een mooi inzicht wat jij me hebt gegeven. Wat ik meeneem in mijn yogalessen en doorgeef aan anderen. Dan eindig ik toch weer met dankbaarheid. Dankbaar zijn voor alle lessen die er na jou verlies op mijn pad zijn gekomen. Liefde voor jou, voor Sterrig, voor wat ik doe. Vertrouwen dat deze fase eindigt en dat ik er dan ook liefde voor zal voelen. Want ik weet dat iedere fase ook een mooie ontwikkeling met zich mee brengt.
En eerlijk was het niet het corona ondernemen, dan hadden we nu niet gezeten waar we zitten. In ons mooie Sterrig gebouw waarin we nog steeds verder kunnen groeien. Dat heeft deze fase in ieder geval gebracht. Daar ben ik iedere keer als ik in het gebouw ben dankbaar voor. Want wat een heerlijke plek is het. Dat we daar nog vele jaren mogen zijn en deze magische plek nog met vele mensen mogen delen.
Bedankt dat je er was. Ook al was het maar voor even zo dichtbij, voor altijd in ons hart.