Ik wist dat ik het kaartje zelf zou maken. Ik wist alleen nog niet wanneer. Ik speelde met ideeën in mijn hoofd sinds we wisten dat ik zwanger was. Ik had alleen nog geen concreet idee. De weken vlogen voorbij. Ik was nog met een heerlijke flow aan het werk. In week 31 van mijn zwangerschap werd er abrupt op de pauzeknop gedrukt. De eerste bloeding. Tussen de eerste en de tweede bloeding had ik nog moeite om mijn werk los te laten. Zo werkte ik nog wat vanaf de bank. Deed ik nog een workshop, nog een begeleiding en had ik nog wat mindfulness momenten. Ik kreeg steeds wat meer vertrouwen in mijn lijf. Tot ik opnieuw opgeschrikt werd door een derde bloeding. En vanaf dat moment belande ik voor langere tijd in het ziekenhuis. Zeeën van tijd had ik daar. Nul inspiratie voor de geboortekaart. Ik besloot te wachten tot de inspiratie zich zou aandienen. Zonder druk te voelen dat de kaart klaar moest zijn voor dat de kleine man geboren zou worden. Eenmaal thuis met onze kleine man, kwam de inspiratie en begonnen de ideeën te borrelen. Tussen de voedingen, het hupsen en het knuffelen door, werd er gecreëerd. En met trots presenteer ik bij deze onze geboorte kaart. De voorkant, de achterkant en de bijgesloten brief. 
Lieve, kleine Mees Kai,
Wat een bijzondere, spannende, pittige en heftige tijd maakten we mee. Want wij geloven; hoe klein je ook bent, als je zo verbonden bent met elkaar dan krijg je ook wat mee van wat mama meemaakt. We leefden van bloeding naar bloeding, een emotionele achtbaan. Verdriet, paniek, lachbuien, liefde, stress, balen, boosheid en zorgen. Samen probeerde we er het beste van te maken. Grapjes hielden de situatie luchtig en behapbaar. Zo werd het ziekenhuis een all-inclusive hotel en het witte armbandje was daar het bewijs van. We spaarden alle verpleegkundigen, verloskundigen en gynaecologen in ons smoelenboek. En iedere avond dineerden we gezellig met je grote zus in het ziekenhuisbed.
Na iedere bloeding kwam pas echt de geruststelling als ik aan de ctg lag en jouw hartslag weer hoorde. Je bent er nog, je doet het nog. Gelukkig ben je een krachtige strijder en liet je regelmatig even weten dat je er was door te trappelen of te boksen. Maar soms was je zo rustig na een bloeding; dan was er geen mooier geluid om naar te luisteren dan naar jouw hartslag. Na al die ctg’s verveelde het me nog steeds niet. Ik kon er uren naar luisteren en soms heb ik dat ook gedaan. Een ctg registreert naast jouw hartslag, mijn hartslag én naast jouw bewegingen, de reactie van mijn baarmoeder.
Uren heb ik naar die grafiekjes gekeken. Omdat het zo bij de laatste weken van mijn zwangerschap hoorde, hebben we besloten om dit te verwerken in jouw geboortekaartje. De achterste bergen laten een klein stukje van mijn hartslag zien en de rest is jouw hartslag. De heuvels staan voor de activiteit van mijn baarmoeder. En die kleine karretjes, dat zijn de blokjes van jouw bewegingen.
Iedere dag was er één. Als we een week verder waren dan was dit een moment wat we vierden. Bij 35 weken en 6 dagen was het dan toch echt tijd om jou te halen. Wat een fijn gevoel om jou te zien. Wat een opluchting dat je gezond en krachtig ter wereld kwam. We hebben samen nog even door gestreden om te zorgen dat je al je voedingen kreeg. En nu kleine man, is het tijd om samen avonturen te beleven. Totdat je groot, sterk en wijs genoeg bent om je eigen weg te gaan.
Love you, dikke kus Pap en Mam