In deze blog wil ik jullie graag bedanken. Bedanken voor de steun die ik heb ervaren in afgelopen maanden. Bedanken voor het begrip wat we hebben gekregen wanneer alles niet zo vlot verliep als anders. Bedanken voor alle lieve woorden, wanneer ik met jullie sprak of geschreven in een kaart. Bedanken voor de lieve cadeautjes. Bedanken voor alles. In één woord: overweldigend. Zo heb ik het ervaren. De steun vanuit jullie, mijn klanten of mijn volgers via de social media en natuurlijk familie, vrienden én ook vanuit Joris zijn werk (Van der Let & Partners).
Alle kaarten heb ik in een doos gedaan. De kaarten van voor de geboorte, de kaarten van na de geboorte. Omdat ik even niet zo goed wist waar te beginnen met deze blog, begon ik daar. Ik sorteerde de kaarten. En toen de stapel geboortekaartjes op tafel lag, kwamen daar de eerste kaarten van mijn ziekenhuisperiode naar boven. Ik pak een groene kaart met gieters, van wie was die ook al weer? Ik open hem en ik zie daar in grote letters: Noor <3 <3 Ik schiet vol en loop bij de doos weg. Confronterend. Wat hadden we het er moeilijk mee, wat zagen we elkaar weinig en wat mistten we elkaar. Ik huil en loop terug naar de doos. Een volgende kaart van iemand van wie ik geen kaartje verwacht had, met zulke lieve woorden dat ik er opnieuw kippenvel van krijg. Tussen de kaarten door zie ik de snoertjes en de plakkertjes van Mees. De eerste dagen lag hij aan de hartbewaking. Wat hebben we veel meegemaakt.
De eerste ziekenhuisopname lag ik er een aantal dagen. Al snel had ik wat tekeningen van Noor op het prikbord. Verder hield ik het een beetje af, want in mijn beleving zou ik de volgende dag weer naar huis. De volgende dag werd die dag daarna en op die dag werd het weer een dag later. Toen nog even het weekend over en ik mocht naar huis. Ik was ook niet van plan weer terug te komen. Maar helaas werd dat niet de werkelijkheid. De volgende opname zei mijn gevoel direct dat dit langer zou duren. En dat klopte. Zo druppelden de eerste kaarten binnen en werd het prikbord steeds vrolijker. Tot op een vrijdag. Ik mocht naar huis! Ik zou rond lunchtijd opgehaald worden door Joris en Noor en ik kon niet wachten. Ik haalde zelf één voor één alle kaartjes en tekeningen van het prikbord. Ik was zo blij! Zo’n driekwartier voordat Joris mij op zou komen halen ging ik nog even naar de wc. En bam mis. Een bloeding. Daar zat ik weer op het bed. Joris kwam zonder Noor binnen en het viel hem direct op. Had je je prikbord al leeg gehaald? Huilend knikte ik. Ik wilde zo graag naar huis Jor, zo graag. Joris prikte alle kaartjes en tekeningen er weer op en pakte mijn tas weer uit. Die maandag daarna mocht ik het dan toch proberen. Naar huis. Met duidelijke afspraken over wat ik wel en vooral niet mocht. Het gonsde over de gangen. Mevrouw Clevering gaat naar huis. Dit keer redde ik het. Alles ingepakt en mee. Ik was thuis. Krap aan 24 uur later was ik terug in het ziekenhuis. Ik had weer een bloeding gehad. En toen staarde ik weer naar een leeg prikbord. Al mijn kaarten, ballonnen en bloemen waren thuis. Zo vroeg ik jullie, via social media om hulp. Sturen jullie me iets om de boel weer op te vrolijken? Dat hebben ze bij de receptie op de kraamafdeling geweten. Heb je een oproep geplaatst, vroegen ze me een keer met een grote lach. Iedere dag een fijn moment, de post! Nieuwsgierig opende ik de kaartjes, bewonderde ik de tekeningen en las ik de lieve woorden. Met een lach of met een traan prikte ik alles op het bord. Zo had ik altijd een fijn uitzicht om naar te staren. Noor speurde iedere dag het bord af op zoek naar de nieuwe kaartjes. En het gaf mij altijd een nieuwtje om te vertellen als Joris daar weer aan mijn bed zat. Dankbaar voor al die post. Dan wat weken verder. Mees is thuis. We zitten in de drukke tijd van borstvoeding – sondevoeding – kolven. Ik slaap nauwelijks en struikel over mijn wallen. Ook nu is het iedere dag een feestje om naar de brievenbus te lopen en kaartjes te ontvangen.
Het is avond en Mees slaapt tegen mij aan. Ik zie dat er een auto parkeert tegenover ons huis. Dan zie ik een vrouw en een kind uitstappen en ze lopen naar mijn huis. Ik kijk nog eens en ik herken ze! Ze dragen allemaal spullen. Ik loop met Mees op de arm naar de deur en laat ze binnen. Ze hebben een kraammand voor mij namens de dames en heren van de hatha yoga. Ik ben er stil van. Even later zitten Joris en ik te staren naar de mand en zijn we er samen stil van. Ik vind het zo ongelooflijk lief.
Afgelopen week sta ik in de keuken met een brullend klein mannetje op mijn arm. Ik probeer hem in de draagdoek te doen en op dat moment staat er iemand in de deuropening. De moeder van een schoolvriendin van mij. We hebben elkaar leren kennen op de middelbare school. We hebben niet veel contact, denken regelmatig aan elkaar en zien elkaar soms. Ze geeft me enveloppen. Als ik de later de lieve woorden lees over dat ze trots op me is; een bedrijf opzetten en mama zijn… Ik laat de woorden binnen komen en voel me ook trots. Trots en dankbaar.
Want eerlijk gezegd valt het me lang niet altijd even makkelijk. Het opzetten van een bedrijf niet. De combinatie met moeder zijn, vriendin zijn, dochter zijn etc etc. Ook niet. Het is soms keihard ploeteren, vallen en weer op staan, schouders eronder. Maar vooral ook genieten van al het moois wat ik doe. Er zitten heel, heel, heel veel uren in. Heel veel liefde, zweet en soms ook tranen. Maar als ik dan terug kijk op de afgelopen periode. Op al het moois, al het liefs en al het fijns wat ik terug kreeg van jullie allemaal. Dan ben ik alleen maar dankbaar. Dankbaar dat jullie er zijn. Ieder op zijn eigen manier. Jullie maken Sterrig mogelijk en jullie hebben mij zo ontzettend gesteund in deze periode. Dank, dank, dank!
Nu ga ik weer voorzichtig en langzaamaan aan het werk. Ik zit zo nu en dan weer eens achter de mail. Ik doe ook al weer eens een workshop of een les. En ik geef mezelf ook nog tijd. Tijd om te herstellen. Ruimte voor mijn emoties. Training voor mijn lichaam. Ik ben weer in het zicht en aan de slag. Ik ben er wel en toch ben ik er ook nog niet. Ik ben nog een beetje wiebelig, kwetsbaar, hormonaal en snel geëmotioneerd. Ik ben ook enthousiast, vrolijk en heb zin om Sterrig weer te laten stralen vanuit mij. Daarom kies ik er voor om niet direct vol aan de slag te gaan. Zodat ik kan stralen op de momenten dat ik er ben. En ruimte heb voor mijn gezin en voor mezelf.
Iedereen de Sterrig heeft laten stralen in mijn afwezigheid, dankjulliewel!!