“Expectation is the mother of all frustration” (of fuck ups, het is maar net wat je aanspreekt)
☆ Laat thuiskomen van een gezellige avond met een vriendin en dan blijkt de keuken nog een zooi te zijn.
☆ Willen afspreken met een vriend, maar zijn agenda zit de laatste tijd zo vol.
☆ De kinderen zouden de tafel leeg maken voor eten, maar mijn vogeltjes zijn alweer gevlogen en de tafel is nog steeds een ontploft atelier inclusief restjes eten en bekers met bodempjes limonade.
☆ Vroeg naar de supermarkt zodat het lekker rustig is, maar voetbalteam De Eikeltjes en bejaardensoos Ouderen Eerst zijn er ook al.
Een mengelmoes
Verwachtingen die niet uitkomen. Soms raakt het me onwijs. Dan voel ik het in mijn armen, mijn borst, mijn keel en soms kunnen de tranen achter mijn ogen branden. Een mengelmoes van boosheid, verdriet en frustratie. Kan ik er dan niet mee om gaan? Jawel. Maar het raakt me misschien wel meer dan een ander. Het gevoel hebben niet iemands prioriteit te zijn vind ik vele maler moeilijker dan wanneer de kinderen iets niet hebben opgeruimd. Nou is dat laatste ook iets wat veel vaker voorkomt ;-).
Tig tips
Er zijn tig tips te vinden over omgaan met de teleurstellingen bij verwachtingen die niet uitkomen:
stil staan bij wat je voelt, bewust worden van je verwachtingen, bekijk of je verwachtingen realistisch zijn, onderzoek of de ander weet wat je verwachtingen zijn, praat met de ander over je verwachtingen, heb geen verwachtingen, hou er rekening mee dat het anders kan uitpakken dan jij wilt…
Zoals zo vaak: makkelijk gezegd. Maar oefenen en proberen kan altijd!
Relativeren?
Mijn partner weet dat ik die keuken graag opgeruimd heb na het eten. Maar ja, hij was lekker ingekakt op de bank en daarna in bed gekropen.
De kinderen weten dondersgoed dat ze de tafel moeten opruimen. Maar ja, spelen is veel leuker.
Ik heb die vriend al regelmatig geappt om wat af te spreken. Maar ja, die veeleisende baan.
Meestal is het rustig in de supermarkt om 08.00. Maar ja, niet altijd.
Deze gedachtes relativeren mijn teleurstellingen en frustraties. Maar dan rijst mij de vraag; wanneer is het tijd om de ander, die jouw verwachting niet liet uitkomen, erbij te betrekken? Ook daar zijn weer gradaties van moeilijkheid in. Mijn kinderen vertel ik met gemak dat die tafel zichzelf niet schoonmaakt, maar in de supermarkt ga ik niet naar de manager ;-).
Ik voel het veranderen
Het loopt zoals het loopt, het is zoals het is. Waar ik wel steeds meer voor waak is dat iemand niet (te vaak) over mijn grenzen gaat en dat ik niet verbitterd raak. Dus ik voel de teleurstelling en probeer dit niet weg te duwen/te eten/te negeren. Want als ik dit wel doe, dan sluimert het door. Kop thee pakken, even afzonderen en er gewoon mee zitten. En dan komt mijn mindfulness training om de hoek kijken: bekijken wat ik voel en denk. Daarna probeer ik te beslissen of ik er nog iets mee moet. Vaak hoeft dat niet: want partner ruimt vaak de keuken wél op, werk is meestal ook belangrijk, de kinderen ruimen vaak wél op en de supermarkt is er voor iedereen. Na een tijdje voel ik het veranderen en bekijk ik wat ik nodig heb om het van me af te schudden. Bijvoorbeeld door lekkere muziek even HEEL HARD aan te zetten en te dansen. Blijkbaar leiden verwachtingen soms uiteindelijk tot dansen.
Maar als ik het niet van me af kan schudden en mijn conclusie is dat iemand wel vaak over mijn grenzen gaat en weet dat ik teleurgesteld ben? Wat dan hè…
Liefs,
Anne