Lieve Sterre,
Dit is jouw dag. In alle vroegte sta ik op om te gaan werken. Want straks wil ik fietsen. Naar jou toe fietsen. Even bij je zijn. Je bent er altijd. Ik draag je mee in mijn hart, in de tatoeage op mijn arm en je groeit door in Sterrig. Er is geen dag zonder jou. Alleen vandaag blijft vandaag. Een dag waarin ik altijd terug ga in gedachten naar die 10 januari nu negen jaar geleden.
Vandaag stap ik met alle herinneringen en gedachten aan deze dag op de fiets. De zon komt op in de verte. Ik geniet van de zonsopkomst, de wind in mijn gezicht, van het fietsen. De ganzen vliegen over, het geluid van overvliegende ganzen doet me blijvend denken aan die dag dat we je begraven hebben. Doet me altijd denken jou.
Toch voel ik vandaag vooral dankbaarheid. Je hebt me zoveel gebracht. Ik zit dan ook met een glimlach op de fiets. Vlieg heen en terug naar deze dag in het verleden en naar het hier en nu. Naar dit verlies wat ik altijd met me mee draag. Het gemis, het niet weten van hoe je zou zijn. Naar Sterrig. Waarin we je verder laten groeien. En je groeit weer hoor. Na twee onzekere jaren boordevol spanning en onwetendheid of het me zou lukken Sterrig te laten bestaan… Kan ik vandaag weer met een gerust hart zeggen, je groeit.
Mees noemt jou regelmatig Sterrig. Dan glimlach ik. Want jij bent Sterre en Sterre is Sterrig geworden. Hij heeft een punt. Sterrig zusje groeit nooit meer groter toch mama. Sterre zusje niet, Sterrig groeit wel groter.
Loslaten vind ik wel een uitdaging. Jou loslaten was mijn grootste uitdaging ooit. Mijn lichaam zette het in gang. Mijn gevoel en mijn verstand kwamen er mijlenver achteraan. Het was een gevecht. Jou achterlaten op de plek waar we je begraven hebben, verscheurde me van binnen. Ik wilde je bij me houden. Je hoorde bij mij. Ik kon je daar toch niet helemaal alleen achterlaten. Ik had geen keuze. Ik moest wel.
Het verdriet, mijn boosheid en onmacht, alles voelde zo overweldigend veel. Gelukkig was Noor er al. Voor haar moest ik door. Soms zette ik haar achterop de fiets, zij zachtjes zingend en ik zachtjes huilend. Wat zijn we veel naar je toe gefietst in die tijd. Wat heeft de wind veel van mijn tranen meegenomen.
Na die eerste periode leerde ik te delen. Te vertellen over jou. Steeds meer vanuit mijn gevoel. Ik voelde me zo kwetsbaar. In verbinding met de ander, die naar me luisterde. De ander te vertrouwen. Want het vraagt vertrouwen in de ander om in alle kwetsbaarheid te kunnen delen.
Nu Sterrig weer zo aan het groeien is, kom ik opnieuw in een fase van loslaten. In een fase van loslaten en vertrouwen. Want er is een heel mooi team van mensen die meewerken aan deze groei van Sterrig. Die werken voor Sterrig. Als je zo blijft groeien, dan is het enige wat ik kan doen je ruimte geven voor je ontwikkeling.
Loslaten en vertrouwen. Vertrouwen op mezelf en vertrouwen op al die andere mooie mensen die mee werken en mee komen werken. Ruimte geven voor ontwikkeling van Sterrig, van de ander en van mezelf. Door de ander ruimte te geven, zal er ook ruimte ontstaan voor mij.
Dat is wat ik me dit jaar gun. Ruimte voor mezelf. Jaren lang werkten we aan groei en ontwikkeling. De afgelopen jaren was het knokken om Sterrig staande te houden. Nu is er een jaar aangebroken waarin ik iets meer wil zijn. Iets meer ruimte voor ontspanning. Iets meer genieten van alles wat we hebben laten groeien en ontwikkelen.
We, want ik kan dan wel de eigenaar van Sterrig zijn en de mama van Sterre. Dit alles, deed ik nooit alleen. Altijd met de mensen om me heen.
Dankjewel lieve Sterre. Dat je er was. Zo kort en toch voor altijd. Zo klein en wat je me bracht zo groots. Dankjewel. <3