Februari 2017
Ik ben 30 weken zwanger. Ik lig nu al een aantal weken in het ziekenhuis. De reden zijn plotselinge heftige bloedingen waar niemand de oorzaak van kan vinden. Op een avond als ik Joris naar huis heb gestuurd om eens een goede nacht slaap te pakken komt er opnieuw een bloeding. Ze sluiten de ctg aan. Mijn buik is onrustig. Er volgt nog een bloeding. Mijn buik blijft onrustig. Met een vast ritme dienen de harde buiken zich aan. De verpleegkundige geeft aan dat ik mijn man moet bellen. Want wie weet komt je zoontje vanavond al. Ik barst in huilen uit. Dat kan niet hoor, dat is nog veel te vroeg! We hebben nog geen naam, nog geen kinderwagen, nog geen kleding, we hebben nog helemaal niks…
Februari 2020
Ik scrol door mijn instagram tijdlijn en tref een foto van een pasgeboren kindje. Het is van Because We Carry. Ik lees het bericht en het raakt me. Het gaat over gevluchte zwangere vrouwen op Lesbos. Zij bevallen in het ziekenhuis, als in ieder geval de ambulance zich tijdig meld en ze daar heen brengt. Na de bevalling is hun kleding vies en dan hebben ze niets anders om aan te trekken. Ze lopen rond in hun net-onderbroek met een kraammaandverband.
Ik weet nog dat ik dat net-onderbroekje uit het kraampakket haalde en dat ik toen dacht serieus ga ik dit straks dragen. Daarna vouwde ik het kraammaandverband uit en keek er met geschokte ogen naar. Het idee dat dit het enige is wat je kunt dragen omdat je niet anders hebt… Net bevallen. Je nog onwennig voelend in je lichaam. Daar lig je dan in een ziekenhuis, boordevol mensen die een andere taal spreken dan jij, in slechts je ondergoed…
Twee keer per week gaan ze vanuit Because We Carry naar het ziekenhuis en krijgen ze een tas met basic needs voor hun kleintje en boodschappen die ze kunnen gebruiken. Nu willen ze daar aan toevoegen een huispak voor de moeders. Zodat ze iets hebben om aan te trekken en zich comfortabel in te voelen.
Iedere week geef ik zwangerschapsyoga en regelmatig zeggen we tegen elkaar… We mogen dankbaar zijn voor de goede zorg die hier is, de verloskundigen, ziekenhuizen, de mogelijkheden in onderzoeken en hulp, ambulances… Dankbaar zijn voor de mensen die we om ons heen hebben. Onze partners en onze familie.
Regelmatig zeg ik ook mocht het kindje te vroeg komen en alles is nog niet klaar, het is ook zomaar geregeld. Want wij hebben de mogelijkheden om het te regelen. Ik ben me ook echt bewust dat niet iedereen in ons land het makkelijk heeft en dat ook hier niet voor iedereen alles vanzelfsprekend is. Toch bevinden wij ons wel in een dusdanige situatie dat we allemaal na onze bevalling in ieder geval kleding hebben om aan te trekken.
Ik ben geraakt en ik wil me graag hiervoor inzetten. Nynke en Laura haakten direct aan. De bedoeling is dat je een huispak bij elkaar zoekt. Een broek, shirt en een trui. Dit wordt een stapeltje met een mooi roze lint erom. Voor de precieze richtlijnen verwijs ik graag naar de website van Because We Carry, echt even lezen want ze hebben duidelijke instructies. We verzamelen alles in de Sterrig studio, je mag het ook inleveren bij mij thuis. Laura zorgt er vervolgens voor dat het bij een inzamelpunt in Groningen terecht komt.
Zullen we de Sterrig spirit laten sprankelen en met zijn allen er voor zorgen dat we een heleboel huispakken kunnen aandragen op het verzamelpunt. Want wat een fijn idee is het dat zoveel mogelijk vrouwen na hun bevalling schone kleding kunnen aan doen. Hun daarmee comfort, warmte en wat liefde kunnen geven. Samen de schouders eronder, samen wat kunnen betekenen voor de ander.
En Mees, die kwam die avond en nacht nog niet. We besloten die avond wel dat zijn naam Mees zou zijn. De volgende dag haalde Joris wat kleren voor het kleine mannetje in mijn buik. Een paar dagen later regelde hij de kinderwagen. Mees die bleef nog wel een paar weken zitten, werd gelukkig nog wat sterker en groter. En ik besef me nog maar eens hoe dankbaar ik mag zijn dat ik al die tijd in goede zorg was. Dat ik zo bevoorrecht ben dat ik vele van mijn eigen zorgen ook nog eens met gemak kan oplossen. Ik heb zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn. Ik heb meer dan genoeg en ik kan delen.
De keuze voor het delen van deze persoonlijke foto is omdat vrouwen door heel Nederland foto’s plaatsen van hunzelf en hun net geboren baby. Om aandacht te vragen voor deze Huispakken actie voor al die gevluchte net bevallen moeders die echt niks hebben.