Ik weet het nog als de dag van gister. De eerste keer dat ik me ziek moest melden als zzp’er. Ziek melden bij mezelf. Geen baas die je hoeft te bellen. Klinkt niet ingewikkeld toch? Maar als zzp’er heb je ook geen collega’s die jou afspraken waarnemen. Dat betekent al je klanten contacten met wie je afspraken had staan. Alles afzeggen. En wat vond ik dat ingewikkeld. Mensen die zich verheugd hadden op een workshop. Kinderen die zin hadden in de yogales. Begeleidingen en coachgesprekken die niet door gingen. Iemand die toch nog voor de dichte deur stond. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Geen inkomsten… Ziek zijn als zzp’er viel me niet mee. Totdat er mailtjes terug kwamen van vaste klanten. Waarin alle begrip uitgesproken werd en ik me weer wat gesterkt voelde.
Wat ik het ingewikkelde vind is dat al het werk blijft liggen. Geen secretaresse die de mail overneemt. Wel nieuwe aanvragen die binnen komen, via mail en via de telefoon. Er aan toegeven dat je ziek bent en de laptop toch echt dicht laten en de telefoon even uit zetten.
Ik was welgeteld 5 dagen echt ziek. Daarna knapte ik langzaam op en kwam de laptop en de telefoon weer in beeld. Stuurde ik een paar mailtjes en beantwoorde ik een paar telefoontjes.
Nu pas sta ik echt voor een grote uitdaging. Want nu ben ik een ZZZP’er. Een zwangere zelfstandige zonder personeel. Ik heb nog steeds geen secretaresse die mijn mail of telefoon waarneemt. En ik ben er straks toch écht een paar maanden uit. Geen paar dagen.
De afgelopen maanden stond ik al voor de uitdaging om een balans te vinden tussen werken en goed voor mezelf zorgen. De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik misselijk en ontzettend moe. Hoe deel je dan je dagen in? En hoe zorg je dat het werk toch gedaan blijft. En nu ik bijna 29 weken zwanger ben merk ik ook dat ik mijn dagen minder vol moet gaan plannen. Omdat mijn lijf meer rust nodig heeft. Deze week dans ik nog met de peuters en geef ik nog yogales. En daarna zal ik dat stokje overdragen aan Ilse Keizer. Die mij gaat waarnemen. Spannend voor de kinderen én voor mij. En vast ook een beetje voor Ilse.
Loslaten. De aankomende weken gaan in het teken staan van loslaten. Want met iedere week zal ik steeds meer van mijn taken en werkzaamheden tijdelijk loslaten om ze na mijn verlof weer op te pakken. In de meeste gevallen is het loslaten en overdragen aan anderen. Ik heb er alle vertrouwen in en ik vind het ontzettend spannend. Dit Sterrig, mijn bedrijf, wat ik met zoveel liefde en energie op de markt heb gezet. Langzaam laat ik de touwtjes wat vieren, zodat ik ze straks echt ga loslaten, om ze later weer op te pakken.
En misschien hadden jullie het als klanten al gemerkt. Daar waar de mail eerder vaak binnen 24 uur beantwoord werd zit er nu soms een aantal dagen tussen. Hetzelfde geld voor het terug bellen, de appjes beantwoorden en de messenger berichten. En natuurlijk krijgt iedereen antwoord. Mijn tempo ligt alleen wat minder hoog. Ik krijg minder gedaan in mijn werktijd en houd me strakker aan mijn werkdagen. Want deze zzzp’er heeft tijd en rust nodig om goed voor zichzelf en de kleine baby in mijn buik te zorgen. Zodat ik op de momenten dat ik werk er met energie en passie kan zijn. Want dat is wat iedere klant van Sterrig verdient.