Ik zit op mijn gele meditatiekussen, mijn zwart witte kleedje er onder en ik kijk naar buiten. Na en tijdje sluit ik mijn ogen en ik probeer te wortelen. Ja, te wortelen. Ik wortel, jij wortelt, wij hebben geworteld. Een visualisatie oefening.
Ik sluit mijn ogen en als ware beelddenker zie ik een soort van boomwortels uit mijn benen, voeten en als verlengde van mijn ruggengraat groeien. Door het kleedje, door de houten planken. Door de isolatie die mijn man zelf heeft aangebracht, door de kruipruimte waar hij destijds zowat klem in lag (hoe doet hij dat? ik krijg het al benauwd in een lift).
De wortels zijn als het ware een verlenging van mijn lichaam en ik kom langs de oude wespennesten onder de vloer, door het droge zand en dan eindelijk…de aarde. Zoals je leest; ik ben een beelddenker met veel details. Ik kan de structuur en de kou van de aarde zowat voelen. En dat heeft iets. Het geeft me een energie, kalmeert me, verkoelt me. Alsof ik contact maak met iets waardoor de rest van de wereld even niet interessant is. Dan ben ik, gewoon ik.
Ik ben dit ’trucje’ gaan toepassen toen ik me nergens bij vond horen. Ik ben namelijk een ‘van alles en nog watje’, and proud of it.
Nederlandse vader, Poolse moeder, geboren en gewoond in het westen van het land, geïmporteerd naar Fryslân, beland op Wieringen en weer terug geteleporteerd naar Wolvega. Dus soms heb ik behoefte om te voelen waar ik ben en wie ik ben.
Heb jij weleens behoefte om terug te keren naar jezelf? Hoe doe jij dat?
Ik wortel 😉
Liefs,
Anne