Een kind van gescheiden ouders

Als jeugdhulpverlener heb ik een aantal jaren in het omgangscentrum gewerkt. Het omgangscentrum voor ouders in (v)echtscheiding. Een pittige, uitdagende job binnen mijn rol als jeugdhulpverlener. Ik was omgangsbegeleider. Mijn begeleiding was voornamelijk gericht op de ouders. Met de uitwonende ouder, de ouder waar het kind niet bij woont, had ik een gesprek voor en na dat ze het kind zagen. Ook was ik er bij terwijl de ouder zijn of haar kind zag. Met de inwonende ouder belde ik in de loop van de week om te horen hoe de omgang voor het kind verlopen was. Mijn rol was objectief, ik koos geen partij. Ondanks dat mijn begeleiding voornamelijk op de ouders gericht was, had ik natuurlijk ook contact met de kinderen. Eens zij een kind letterlijk tegen mij, het is zo fijn om met jou te praten Jiska. Je hoort niet bij mama, ook niet bij papa én je kiest ook niet voor mama of voor papa. Mama en papa zijn voor jou allebei gewoon mijn mama en mijn papa. Het klinkt zo simpel én toch kan het zo ingewikkeld zijn.

Als omgangsbegeleider loop ik met een vader en een zoon terug naar de wachtkamer. Moeder zit daar te wachten. De omgang is voorbij. Vader en zoon hebben het fijn gehad. Nu komt het moment van overdracht. Dit keer is het niet alleen vertellen over hoe de omgang is verlopen. Vader heeft ook een vraag voor moeder. Moeder weet dit nog niet. Moeder ziet ons aankomen, ze glimlacht naar zoon en zoon lacht terug. Dan wiebelt zoon van zijn ene voet naar zijn andere voet. Hij staat letterlijk tussen ouders in. Vader staat achter hem en moeder staat voor hem. Zoon begint te ratelen en vertelt. Hij voelt de spanning tussen zijn ouders en probeert de spanning te klaren door gauw te vertellen. Alleen vader en moeder kijken naar elkaar en niet naar hun zoon. Vader besluit het vertellen over de omgang over te slaan en direct zijn vraag te stellen. Voor moeder onverwacht, ze schakelt en ik zie haar blik veranderen. Vader ziet het ook en vult in voor moeder dat ze het vast niks vind. Moeder reageert boos. Ik zie de houding van zoon veranderen, schouders naar beneden, blik op de vloer, tranen in zijn ogen. Kijk eens naar jullie zoon, wat heeft hij nu van jullie als ouders nodig? Een zin en een vraag is deze keer genoeg. Ouders gaan door de knieën, zoon kijkt schuchter op. Moeder zegt tegen vader er over na te denken en later die week met een antwoord te komen. Dan is het even stil en dan vraagt moeder en wat hebben jullie gedaan zo straks. Zoon krijgt zijn glimlach terug en vertelt hoe hij met papa een spel heeft gespeeld.

Deze kinderen, kinderen van gescheiden ouders/ kinderen in stiefgezinnen, we kunnen ze allemaal een beetje helpen. Door als omgeving een objectief luisterend oor te kunnen bieden. Geen partij te kiezen voor de papa of de mama, je niet te mengen in de strijd. Door naar de kinderen te kijken, want als je écht kijkt en écht luistert naar hun verhaal, hoor en zie je mogelijk wat anders dan je in eerste instantie dacht te zien. Dan is het wel nodig om je eigen oordelen, je eigen referentiekaders, je eigen gedachten en meningen over kinderen van gescheiden ouders ergens anders te laten. Want dit kleurt je beeld. En dat is niet altijd makkelijk, voor mij was het flink oefenen. Een mening is snel gevormd. Toch is het voor deze kinderen zo fijn om te mogen vertellen, of te mogen zijn, zonder dat iemand er van alles over vind. Van alles vind over jou situatie of van alles vind over jou papa en over jou mama. Want het blijven jou papa en jou mama. En niemand vind het fijn dat andere mensen over jou papa en jou mama oordelen.

Deze week had ik een afspraak. Een afspraak met een collega van Samen Sterk Zorg. En het is allemaal nog in een heel pril begin stadium. Daarom ga ik er nog niet te veel over zeggen. Wel kan ik zeggen dat Sterrig vanuit het coachen in de toekomst iets gaat bieden voor deze kinderen. Deze kinderen voor wie ik wil gaan staan. Terug denkend aan alles wat ik heb gezien, gehoord en ervaren binnen het omgangscentrum, voel ik een ontzettende drijfveer om deze kinderen te helpen door er te zijn.

Alhoewel het idee om iets voor deze kinderen te betekenen al een tijd op de plank ligt, kwam in de week van mijn afspraak ook een artikel in het AD over gescheiden ouders in het onderwijs voorbij. En ook Villa Pinedo liet het volgende filmpje rondgaan op Facebook. Ik was al overtuigd en dit bevestigd het alleen maar meer. Ik ga ervoor, ik ga ervoor om iets te kunnen bieden voor deze kinderen.