Zomaar een dagje op kantoor

Het idee van thuiswerken gaf me altijd iets rustgevends. In mijn eigen omgeving – keuze uit mijn eigen kruiden theetjes – kaarsje branden op kantoor, ja hoor dat mag – administratie met een wijntje erbij, ja hoor dat kan – tussendoor even iets voor mezelf doen, geen probleem – gauw voor de lunch aanschuiven bij mijn moeder en dochter, ook dat kan op mijn werkdag. Wat misschien wel de grootste geruststelling voor mezelf is, is dat ik niet langer de BHV’er ben.

Ergens is dat ooit misgegaan. Ik werd BHV’er. Ik had geen keus. Ik werkte op een behandelprogramma waar we met een klein team werkten. Dit maakte dat ik ook BHV’er moest worden. Ik heb behoorlijk wat oefeningen gedraaid en gelukkig slechts 1 keer echt in actie hoeven komen. En toch… Alleen als ik al aan de slow whoop denk, begint de adrenaline te stromen. In mijn carriere als BHV’er moest ik tijdens een officiële oefening ooit alleen een pand ontruimen. Mijn collega BHV’er stond buiten op de brandweer te wachten en te controleren of er niemand het pand weer in ging. Ik had een brandweerman achter mij aan die controleerde hoe ik de ontruiming op me nam. Na de ontruiming, iedereen was gered, gaf de brandweerman me terug dat dit een recordtempo was. Hij heeft het hele pand door achter me aangerend en ik was bijna niet bij te houden. Ik keek hem enigszins vragend aan, rende ik echt zo hard? Ik kon het bijna niet geloven. Mijn collega’s stonden al lachend te knikken. Iets met adrenaline… Nu ik thuis werk, verwacht ik geen spannende avonturen. Geniet ik van het feit dat er hier geen slow whoop af zal gaan. Hoogstens een brandmelder en hopelijk omdat het batterijtje leeg is. En toch…

Het is dinsdag. Ik heb een kantoordag. Ik ben druk bezig met de voorbereidingen van de ‘Aandacht werkt!’ trainingen voor die week. Het is de eerste week en we behandelen het thema concentratie. We hebben het o.a. over ons geheugen. Wat onthoud je precies van een dag en hoe kun je er voor zorgen dat je dingen beter kunt onthouden. Door je aandachtsspier te trainen en dingen bewust én met aandacht te doen. Dat je de sleutels kwijt raakt komt vaak doordat je met meerdere dingen tegelijk bezig bent. In de gauwigheid gooi je de sleutels ergens neer. Later kun je je niet meer herinneren waar ze zijn… Mijn blik schiet naar de klok, mijn moeder komt de fiets bijna ophalen. Ik ga naar de garage doe de deur open. Zet mijn fiets buiten en rijdt mijn kever naar binnen. Ik stap uit de auto en druk op de knop dat de garagedeur automatisch naar beneden zakt. Tegelijkertijd passeert er een jongentje op zijn loopfiets. We raken aan de praat en ik stap nog net onder de deur door naar buiten. Ook met de moeder van dit jongetje raak ik in gesprek. Kort daarna zwaai ik nog even naar ze en loop over het tuinpad naar de achterdeur. Ineens schiet me iets te binnen, ik versnel mijn pas en voel verschrikt aan de klink van de deur. Achterdeur op slot en mijn sleutel steekt aan de binnenkant in het slot… Ai… Ik loop naar de buren en samen met de buurman ga ik in actie. We proberen van alles en de deur blijft op slot. Ik ben buitengesloten. Het is koud, mistig en al mijn telefoons liggen op het bureau. De enige optie is het raampje boven de deur zegt de buurman. Mijn moeder is ondertussen ook aangekomen en besluit om te blijven kijken. De buurman zegt dapper dat hij anders wel door het raampje wil klimmen. Het raampje zit op ongeveer 2.10 hoogte en het raampje is zelf zo’n 40 cm hoog. Dan roept mijn moeder enthousiast, zeg Jiska jij doet toch aan yoga! Ik denk dat jij hartstikke soepel door het raampje kan. Bedankt mam. Niet veel later hang ik met één been binnen en de rest van mijn lijf buiten. Ik vrees voor het volgende stuk. Rustig blijven en kijken waar je je voet kan zetten zegt de buurman. En paar luttele seconden later draai ik de deur van het slot en sta ik te springen en te juichen alsof ik een olympische mediale heb gewonnen voor het inbreken in mijn eigen huis.

Aan het einde van de dag geef ik de training ‘Aandacht werkt!’ aan de groep 8-12 jaar. Ik vertel over mijn belevenis van de dag. Dit is een mooi voorbeeld hoe je niet met aandacht bij het moment bent. Door te kletsen met voorbijgangers vergeet ik de deur, de deur die op slot zit én de deur die dicht gaat… We lachen er allemaal om en de kinderen vertellen eigen situaties over meerdere dingen tegelijk doen. Als de kinderen uitgezwaaid zijn, de gymzaal opgeruimd, loop ik door de donkere gangen van de school. Als formaliteit roep ik ‘joehoe’ in de algemene ruimte midden in de school. Als ik rond 17:15 afsluit ben ik toch echt de laatste. Ik zet het alarm erop en loop in gedachten verzonken het schoolplein op. Halverwege het plein haalt een joelend alarm me direct uit mijn gedachten. De rush van de adrenaline slaat aan en ik sprint over het plein. Ik probeer in alle stress de deur van het slot te krijgen en zie binnen de juf van de peuterspeelzaal staan. Binnen no time hebben we het alarm eraf én hang ik met de beveiliging aan de telefoon om te bevestigen dat ik geen boefje ben.

En als ook dat achter de rug is, loop ik met een grote zucht naar huis. Hoezo dacht ik dat thuiswerken iets rustgevends is? Dat ik geen adrenaline achtige gebeurtenissen meer mee zou maken? Want dit alles was toch echt zomaar een dagje op kantoor…