Mindfulness, over patronen en keuzes maken

Patronen

Zondagochtend 9:30

Het is stil in huis. Ik sta in de keuken. Het aanrechtblad gevuld met vuile vaat en de vaatwasser met schone. Ik slinger het koffiezetapparaat aan en begin te rommelen. Kopjes uit de vaatwasser en slechts enkele minuten later kopjes in de vaatwasser. In tussentijd rammelt het koffiezetapparaat en stroomt er koffie in mijn mok. Ik ruik de geur en mijn gedachten gaan al naar de bank. Iedere ochtend start ik met een kopje koffie op de bank, tegenwoordig blader ik de krant erbij door. Ik open de deur en breng wat afval naar de container. De zon schijnt, een dun laagje sneeuw bedekt de aarde, de lucht strak blauw. Het is fris en niet koud. Het is eigenlijk best lekker voor een winterochtend. Dan kies ik er voor om mijn kopje koffie buiten te gaan drinken. Binnen haal ik mijn winterjas, verruil mijn sportschoenen voor snowboots en stap dan naar buiten. Mijn handen om mijn mok heen geklemd. Onze tuin ligt in de schaduw. De kerktuin, naast ons huis gelegen, ligt in de zon. Deze kerk wordt op het moment niet gebruikt. Daar zit ik, in hurk zit. Een houding die ik veel heb geoefend tijdens de yoga en waar ik nu tijden in kan blijven zitten. Ik drink mijn koffie, die sneller afkoelt in de koude buitenlucht. Ik glimlach, wat zal men denken als ze een volwassen vrouw in hurkzit met een mok koffie bij de kerk zien zitten. Als ik even later energiek het huis binnenstap wordt ik enthousiast begroet, mama! Waar was jij nou, kijkt mijn man me met een lichte frons, blik op en neergaand van koffiemok naar mijn gezicht, aan. Ik dronk koffie buiten in het zonnetje. 

Dat moment dat ik ruimte neem om te kiezen. Niet op een automatische piloot doorga. Dat ik me bewust ben van een patroon en een keuze maak waar mijn behoefte op dat moment ligt. Dat is onder andere mindfulness voor mij.

Patronen en emoties

Mindfulness is niet iets wat je kunt na een 8 weekse training. Het is iets wat je blijft oefenen. Een automatische piloot kom je niet alleen tegen wanneer je keuzes maakt. Ik kom hem ook regelmatig tegen in mijn emoties. Verdrietig zijn, dit geef ik niet gemakkelijk de ruimte. In het bijzijn van anderen vind ik het nog lastiger. Lange tijd was het voor mij een patroon om het dan niet te delen, het bij mezelf te houden. Het patroon was zelfs zo sterk dat ik het vaak niet eens opmerkte dat ik hier voor koos. Anderen maakten me er bewust van. Dat heb je nog nooit eerder vertelt. Vorige week zondag was het twee jaar geleden dat ik een miskraam had. Het was voor mij een lastige week. Mijn verdriet kwam boven en het gemis was voelbaar. Als een dappere dodo zette ik door en draaide ik mijn week. Mondjesmaat deelde ik met een paar mensen hoe ik me voelde. Dat kun je toch gewoon zeggen, waarom deelde je dat niet eerder? Toen merkte ik op dat ik vanuit mijn oude patroon reageerde. Ik glimlachte. Want het is niet goed en het is ook niet fout. Het is een oud patroon wat me heel lang heeft geholpen. Alleen kies ik er nu ook voor om het anders te doen. Om te delen en om me kwetsbaar op te stellen.

Wij mensen zitten boordevol patronen. Door je bewust te zijn van je eigen patronen geef je jezelf eerst de ruimte ze te herkennen. Later kun je dat moment van ruimte gebruiken om een keuze te maken. Het niet langer op de automatische piloot te doen. Bewust kiezen in wat jij wilt of wat je nodig hebt op dat moment.

Patronen en gedachtes

In de training ‘Aandacht werkt!’ werken we ook aan dit thema. In één van de laatste groepen die ik heb gedraaid trof ik een jongetje wat op veel van de bij hem binnen gekomen prikkels reageerde. Een stukje uit de tekst die ik voorlas, daar moest een beweging bij. Vragen die ik stelde en die niet hardop beantwoord hoefden te worden, waren vaak al beantwoord voordat mijn vraag helemaal gesteld was. Geluiden die hij buiten opmerkte moesten benoemd worden. In de les over gedachten legde ik uit over de verhalenverteller in je hoofd. Die hele goede ideeën kan bedenken, die overal vaak een mening over heeft, die graag van alles wil zeggen. Soms lijkt het zelfs zo dat hij maar niet stopt. En toch ben jezelf de baas over je verhalen verteller. Je kan best tegen hem zeggen; ‘Goed idee verhalenverteller en ik doe er nu even niks mee of bedankt verhalenverteller, alleen nu even niet’. Je hoeft namelijk niet overal op te reageren, jij kan kiezen waar je op reageert. Jij kiest én niet jou verhalenverteller. Vlak daarna deed ik een stilte oefening. En het was stil. De vragen werden niet beantwoord, er waren geen extra opmerkingen over geluiden, er waren geen bewegingen die bij het verhaal pasten (wel wiebelende benen en dat mag 😉 ). Na de oefening gaf ik hem de vertelsteen. Ik vroeg niks en gaf hem de ruimte. Hij vertelde. Ik hoorde auto’s rijden én ik heb het niet gezegd. Ik hoorde ook het drumstel weer, hoorde jij dat ook Jiska? Ik knikte met een glimlach. Ik hoorde wel de vragen die je stelde hoor, alleen ik heb geen antwoord gegeven. Want dat doen de andere kinderen ook niet. En dat hoeft toch niet Jiska? Jiska, waarom lach je nu alleen maar? Omdat ik zo trots ben op jou! Want volgens mij was jij zojuist de baas over jou verhalenverteller en heb jezelf gekozen of je wilde reageren. Dat denk ik ook zegt hij met een glimlach van oor tot oor.