2017 stond voor mij in het teken van loslaten en vertrouwen. Loslaten daar is geen opleiding voor. Dat leer je toch vooral door het leven te leven. Dit jaar bracht mij genoeg oefenmateriaal.
Zoals voor velen is het einde van het jaar een periode van terug kijken en de start van het nieuwe jaar een periode van vooruit blikken. Sinds ik met Sterrig gestart ben is dat wat ik doe. Terugblikken, wat heeft dit jaar goed gewerkt, wat is er geflopt, waar zitten de aandachtspunten, waar heb ik van genoten, waar willen we meer van en waar willen we minder van. Heb ik mijn doelen gehaald? Zo niet, waar heeft dat aan gelegen. Daarna stellen we de doelen op voor het nieuwe jaar.
In de start van 2017 stelde ik geen doelen op. Dat was vreemd. Maar het gebeurde gewoon zo. Ik nam er geen moment voor. Liet het gaan. Ik vond het lastig om doelen te stellen omdat ik geen goed beeld had bij hoe het jaar zou lopen. Het enige wat ik hoefde te doen is loslaten en vertrouwen. Maar daar was ik me niet bewust van. Ik voelde een bepaalde onrust bij het niet hebben van de doelen. Minder focus voor in mijn werk.
Start 2017 was het loslaten begonnen. Ik begon met het inwerken van Ilse en het overdragen van mijn peuterdans- en kinderyogalessen. Het klikte direct tussen Ilse en mij en ik had er alle vertrouwen in dat zij er een mooie tijd van ging maken met deze groepen kinderen. Maar wat was het bijzonder gek om een laatste les te geven en de kids en de ruimte aan een ander over te laten.
Half februari zit ik nog in een lekkere werk flow. Op mijn fietsje naar de meeste afspraken. Langzaam begon ik plannen te maken voor mijn verlof. Omdat ik me zo goed voelde wilde ik doorwerken tot 4 weken voor de uitgerekende datum. Ik ronde steeds meer af en droeg steeds meer over. Want 6 weken van te voren wilde ik alvast stoppen met de afspraken en de laatste twee weken vanuit huis werken. De administratie bijwerken en alles afronden. De laatste vier weken zouden bestaan uit rommelen in de babykamer, baby spulletjes en kleertjes aanschaffen met Noor, wasjes draaien, ach ja zoals een zwangerschapsverlof er uit kan zien.
Dat liep iets anders. Want eind februari werd ik voor de eerste keer opgenomen in het ziekenhuis. Nog voordat ik oorspronkelijk met verlof zou gaan had ik Mees al in mijn armen. De periode in het ziekenhuis was een grote uitdaging in loslaten en vertrouwen. Eerst het loslaten van mijn werk. Want ik zat er voor mijn gevoel nog middenin. Daarna het loslaten van alles wat ik nog wilde doen om voor te bereiden op Mees zijn komst. Het loslaten dat het niet meer vanzelfsprekend was om Noor iedere dag te zien. Het loslaten van controle en het overgeven aan de situatie. Het vertrouwen vinden, vertrouwen dat het allemaal goed zou komen.
Een periode van zorgen startte. Eerst de sondevoedingstijd, daarna het vele huilen. Ik gaf me over aan de situatie en besloot, eerst Mees en weer rust thuis voordat ik weer in actie kom voor Sterrig. Ilse bleef les geven tot aan de zomervakantie en ik zou daarna weer gaan starten. Ineens was het makkelijk kiezen. Ik voelde aan alles dat ik hier (thuis) het hardst nodig was. Ik voelde zo’n groot vertrouwen in Sterrig, onze klanten, de mensen die het draaiende hielden. Dat ik zonder enige spoortje van twijfel de ruimte kon nemen om meer tijd voor de zorg van Mees te nemen.
Toch begon het te kriebelen. Joris plande voorzichtig hier en daar een workshop. Met de start van de zomervakantie gaf ik nog een aantal buitenlessen. Even weer proeven aan het werken, kan ik het nog? Ja!
Na de zomervakantie startte ik weer met één dag werken. Een hele dag. Op de overige dagen tussendoor pakte ik weer wat momentjes om de mail en administratie en marketing op gang te krijgen. Ook ontstond er ruimte op de avonden of eens in het weekend om een workshop te draaien of een lezing te geven.
Het is een uitdaging om in de weinige tijd toch de boel draaiende te houden. Regelmatig krijg ik taken niet gedaan of laat ik mensen wachten. Dat heeft me dit jaar ook wel eens een opdracht gekost. Toch heb ik voornamelijk mogen ervaren dat mensen begripvol zijn. De kracht en de steun van het Sterrig-netwerk is groot. Daar ben ik zo dankbaar voor. Ik ben trots op wat er staat. Trots op hoe Sterrig zich door dit voor mij turbulente jaar heeft heen geknokt. Ik sluit heel tevreden af.
Zo is 2017 een jaar geworden waarin ik bijzonder weinig heb gewerkt. Waarin ik heb mogen loslaten en vertrouwen op anderen die onder Sterrig door bleven werken. Waarin ik heb mogen ervaren hoe krachtig dat is. De verbinding met anderen, loslaten – ruimte geven en vertrouwen.
En 2018? Ik bruis van de ideeën voor 2018. Ik bruis altijd van de ideeën. 😉 Ik heb grootste plannen waar ik de eerste stappen voor ga zetten. Nieuwe lijnen die uitgezet gaan worden, bestaande projecten die verstevigd gaan worden. Een nieuw jaar, een frisse wind, nieuwe energie. Daarbij ook nog altijd rust en ruimte voor thuis. Op volle toeren? Nee dat nog niet. Meer werkuren, ja die gaan er komen. En ik? Ik heb daar zin in.
Ik zie jullie graag volgend jaar weer terug. Bedankt dat jullie er zijn en bedankt voor het lezen als je het hebt volgehouden tot hier 🙂
Volgend jaar zodra de doelen gesteld zijn, komt er een blog waarin ik al het een en ander ga delen met jullie. Om de doelen te verstevigen gaat Nynke nog een aantal workshops Visionboard geven. In deze workshop ga je aan de slag om zichtbaar te maken waar je naar toe wil werken. Dat kan privé of dat kan zakelijk zijn. Je maakt het zichtbaar in beeld door te knippen – plakken en te schrijven. Binnenkort komt de workshop online.