Lieve Sterre,
Dit jaar schreef ik op jouw dag geen brief. Want ik wist al dat er veel veranderen zou gaan, maar ik wist nog niet precies hoe het eruit zou zien. Dat gaf me het gevoel dat ik niet vanuit mijn hart kon delen wat ik zou willen delen. Ik wil niet nadenken over wat ik wel en niet kan zeggen. Ik wil kunnen schrijven vanuit mijn gevoel.
Die dag beleefde ik op gevoel. Ik besloot ‘s ochtends vroeg naar het strand te gaan. Ik reed langs de duinen, voorbij een wandelgebied waar ik al zo vaak wilde wandelen. De kinderen wilden alleen nooit. Nu was ik alleen. Ik draaide de auto en besloot te gaan wandelen. Die wandeling was zo magisch mooi.
Ik begon te wandelen. De zon scheen en er waren donkere wolken. Het begon te regenen. Ik voelde me onrustig. Zoveel gevoelens, zoveel gedachten. Wetende dat ik dit jaar Sterrig los zou laten en daarmee laat ik jou ook los. Want 10 jaar geleden besloot ik het bedrijf te vernoemen naar jou. Er zit zoveel liefde in het bedrijf. Zoveel liefde voor jou. Onbewust hield ik jou hier. Ik kon je niet loslaten. Ik wilde je niet loslaten. Door je in het bedrijf op te laten groeien hoefde ik je niet los te laten. Maar ik voel dat het nu tijd is. Tijd om los te laten. Ik vind het zo moeilijk. Toch voel ik dat ik er nu ruimte voor heb.
Het regenen stopt en ik besluit te gaan zitten op een bankje. Want ik weet als ik met mijn onrust ga zitten, het er laat zijn, het vanzelf afneemt en rustiger wordt in mij. Dan loop ik er niet voor of mee weg. Ik zit, de zon schijnt op mijn gezicht. Het weer lijkt een beetje op het proces wat ik doorleef sinds ik heb besloten dat ik ga stoppen. Het ene moment voel ik de ruimte die het me gaat geven, voel ik de energie stromen en heb ik zin om me te gaan focussen op het nieuwe. Het andere moment klapt er een golf verdriet over me heen en huil ik om wat ik allemaal ga loslaten. Alles wat ik met zoveel liefde heb opgebouwd. Als ik me wat rustiger voel sta ik op van het bankje, ik draai me om naar het bankje toe en zie dat er een embleem op het bankje staat met de woorden: ik hou van jou. Dat raakt me liefdevol en met een glimlach loop ik door.
Het wandelpad ligt onder water. Op mijn tenen ga ik door de plas heen. Daarna ligt het pad opnieuw onder water, maar even verderop ligt in het duingras een lange plank in het water. Ik moet er op springen en kan dan over de plank heen door het water. Maar dan… Is niet alleen het pad overstroomd, maar ook de natuur eromheen. Hier kan ik met mijn wandelschoenen écht niet doorheen. Dit wordt dezelfde route terug. Als ik terugloop kom ik andere wandelaars tegen met laarzen aan hun voeten. Loop jij de route in tegenovergestelde richting vraagt de man me verbaasd. Nee hoor, antwoord ik…
Ik kan niet meer verder. Voor mij stopt het hier. Maar jullie kunnen wel door hoor.
Ik loop verder en de zin herhaalt zich in mijn hoofd. Het is precies zoals het is met de yogastudio. Ik kan niet meer verder. Het lukt me niet meer. Maar ik zorg ervoor dat iedereen door kan. De klanten, de medewerkers. Voor mij stopt het wel. Maar de yogastudio blijft bestaan. Dat maakt dat ik kan loslaten. Want het vult mijn hart met liefde dat het voor iedereen door kan blijven gaan. Dat wat ik opgebouwd heb, dat het verder mag groeien en ontwikkelen.
Terwijl ik hierover loop te mijmeren begint het opnieuw te regenen. De zon blijft ook schijnen. Er komt een regenboog zo groot en zo dichtbij, ik loop er recht op af. Alsof ik er onderdoor kan lopen. Het past zo bij mijn proces nu. Dit is een proces met een liefdevolle lach en met tranen. Het is loslaten om te doen wat voor mij als persoon goed is. Wat voor Sterre ook goed is. Want ik mag dan wel je mama zijn, ik heb niet het recht om je hier te houden of je vast te houden. Ik mocht je liefhebben en moest je voor mij veel te snel loslaten. Nu ben ik er aan toe. Ik laat jou los. Ik laat Sterrig los. Ik ga verder.
Met deze wandeling voelt het alsof het klopt. Het is goed zo. Het is niet makkelijk. Maar zolang ik stappen blijf zetten, beweeg ik er rustig doorheen. Dit is dan ook mijn laatste brief aan jou hier. Jou op laten groeien in dit bedrijf, een bedrijf laten ontstaan vanuit liefde, een plek waar ik met zoveel liefde heb gewerkt, zoveel mooie mensen heb mogen ontmoeten, zo ontzettend veel mooie momenten meegemaakt… Ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze 10 jaar aan herinneringen. Deze symbolisch mooie wandeling is ook een herinnering voor altijd.
Jouw dag blijft voor altijd jouw dag. Jouw plekje in mijn hart, voor altijd jouw plekje. Je blijft voor altijd mijn dochter. Want alles verandert altijd, maar dat zal nooit veranderen.