Even stil staan
We wandelen met de hond. Ik met de hond en zij loopt dapper naast me. Zij is mijn dochter en ze is bijna 4 jaar. Kleuter, een nieuwe fase. Al zoveel kinderen zag ik in deze fase van hun leven. Heb ik mogen begeleiden tijdens mijn werk. Kleuters, dan ineens is het alsof ze de wereld in hun broekzak hebben. Zo wijs en zelfstandig. Na een lang stuk tussen de weilanden door, wandelen we nu naast het park. Zij wil het park door en ik wil er om heen. Ik blijf standvastig. De wandeling is lang genoeg geweest we gaan naar huis. Ik ga toch door het park, dan ga ik zelf. Mmm… Dat vind ik geen goed idee, toch besluit ik om haar te laten gaan. Dag mam! Daar gaat ze. Ik wacht even en dan sluip ik achter haar aan. Ik blijf in de schaduw van de bomen en zie haar rennend door het park gaan. Ik weet dat ze het spannend vindt. Want ook al heb je de wereld in je broekzak, helemaal alleen op pad is toch alleen. En dan hoor ik haar… Mammie!!!!! Zij rent naar mij en ik naar haar. Binnen een paar seconden zijn we bij elkaar. Hoe vond je het? Spannend mam. Waar voelde je dat? Ik ging even stoppen met rennen en toen stond ik stil en toen voelde ik het. Ik voelde dat ik het heel spannend vond mam. Ik glimlach. Even stil staan en dan voel je dat.
De training ‘Aandacht werkt!’
De training ‘Aandacht werkt!’ is weer gestart. In de leeftijd van 5 – 8 jaar. De eerste twee trainingsmomenten hebben we gehad. De eerste week staat in het teken van aandacht. We luisteren met aandacht naar het geluid van de belletjes en we luisteren met aandacht naar elkaar. We hebben het erover wat dat dan is aandacht en we trainen onze aandachtsspier. En dat doen we met kikker Kees. Door de adem in onze buik te voelen en daar met onze aandacht bij te zijn. Kikker Kees beleeft iedere week een avontuur. En die eerste week ademen we als kikkerdril en later in de oefening als een kikker die met een kroon op zijn hoofd helemaal recht op zit. Na de oefening geef ik een van de kinderen de vertelsteen.
De kikkers zaten allemaal in de vijver en toen zat die ene kikker op een heel groot, echt een heel groot lelyblad. Hij laat met zijn beide armen zien hoe groot dat lelyblad was. Dit is je fantasie benoem ik naar hem, met je fantasie kun je heel veel bedenken. Hoe was het ademhalen als kikkerdril? Hij begint direct te vertellen over de kikkerdril en daarna de kikkervisjes en wat voor kroon hij op had als grote kikker. Dat is je fantasie benoem ik opnieuw. Hoe was het stil zitten als een kikker, kon je merken dat er nog iets bewoog (wat helemaal oke is)? Er komt een verhaal over de kikker en alle andere kikkers in de vijver. Dat is je fantasie benoem ik. Ja zegt hij nu. En daardoor was ik niet echt met mijn adem bezig en ook niet met het stil zitten. Dat heb je goed opgemerkt en ik kijk hem trots aan.
Als trainer kan ik zo van dit soort momenten genieten. Hoe mooi is het dan een kind zelf tot de ontdekking komt dat hij door met zijn fantasie bezig te zijn afgeleid raakt van het verhaal en de opdrachten die daar in zitten. Nu merkt hij het naderhand op. Als hij het straks tijdens het oefenen op kan merken kan hij ook gaan oefenen in het dan weer terug gaan naar de oefening. Want dat je afgeleid raakt, dat kan gebeuren. Het opmerken en weer terug gaan naar de oefening kun je trainen. En dat met vriendelijke aandacht. Want je kunt geen fouten maken, iedere ervaring is er één.
Even stoppen
De tweede week van de training staat in het teken van je lijf. Ondanks dat we altijd met ons lijf op pad zijn, luisteren we niet altijd wat het ons te vertellen heeft. Of vergeten we wel eens voor ons lijf te zorgen. Als je altijd maar door gaat dan is het ook lastig om te voelen hoe het eigenlijk met je lijf is. Wat je lijf eigenlijk nodig heeft? Wat het je te vertellen heeft. Voor de kinderen is het op avontuur in je eigen lijf. Voel je iets en wat zegt jou dat dan? Hoe voelt onrust en hoe voelt rust in jou lijf? En als je heel onrustig doet kun je daarna makkelijk tot rust komen of wil je dan juist blijven bewegen? Waar heb je wel eens pijn en wat doe je dan? Blijft je pijn of gaat het ook weer over? En merkte je dat het over ging of was het zomaar ineens? De kinderen in de training gaan oefenen met hun stopknop. Even stoppen en voelen hoe het met je is. Hoe voelt het als je lekker zit te kleuren en hoe voelt het als je net een potje gevoetbald hebt?
Een van de kinderen vertelt dat hij wel eens boos is. Waar voel je dat dan? In mijn buik en ook wel in mijn hoofd. Dan ga ik met een emmertje stenen naar het water en probeer ik de stenen er overheen te laten ketsen. Zodat ze springen over het water. Dan gaat mijn boze gevoel vanzelf weer weg en dan voel ik me weer fijn.
Een ander kind vertelt dat hij wel eens buikpijn heeft. En wat doe je dan? Op dat moment laat hij per ongeluk een scheetje. Even is het stil en dan zeg ik met een knipoog, laat je dan een scheetje? Hij schiet in de lach en met hem lachen we allemaal. We lachen en als we bijna uitgelachen zijn en elkaar weer aankijken lachen we nog meer. En als we nog een beetje na giebelen en grinniken vraag ik ze, waar voelen jullie allemaal in je lijf dat je lacht. Mijn buik! Mijn gezicht! Jou gezicht is ook een beetje rood zegt de een tegen de ander. En jou ogen werden heel klein Jiska.
In de training zijn we met elkaar hard aan het werk. Ook ik train iedere training met de kinderen mee. Want in de weken van de training ben ik weer extra bewust met alle thema’s bezig. Wat ik ook heel belangrijk vind is het plezier in de training. Een lolletje of een grapje tussendoor dat kan. En met zijn allen de slappe lach krijgen, ook dat kan.
1 gedachte over “Even stil staan… Aandacht werkt!”